Ինչո՞ւ են երկաթգծի ռելսերի տակ խճաքարեր լցված (photo)

Չնայած այն հանգամանքին, որ գնացքը ստեղծվել է 200 տարի առաջ, այն այսօր էլ արդիական փոխադրամիջոցներից մեկն է համարվում:
Դրանցով հնարավոր է համեմատաբար մատչելի գներով ճանապարհորդել ահռելի տարածությունների վրա (օրինակ Տրանսսիբիրյան երկաթգիծը, որի երկարությունը 9288 կմ է): 

Մարդկությունը ավելի քան 2 հարյուրամյակ է ծախսել այս տրանսպորտային միջոցի արդիականացման, արտաքին տեսքի շտկման և հզորության բարձրացման վրա: Արդյունքում՝ 20-35 կմ/ժ գնացող գնացքն այսօր վերածվել է մինչև 300 կմ/ժ գնացող գերարագ էլեկտրագնացքի:

Բայց որքան էլ փոփոխվեն գնացքի տեսքն ու հզորությունը, մի բան մնում է անփոփոխ՝ ռելսերի տակի խճաքարերը: Երևի ձեզնից շատերն են գոնե մեկ անգամ մտածել, թե ինչու հենց խճաքար, այլ ոչ ասենք բետոն կամ ասֆալտ: Եվ ինչո՞ւ հենց այդպես, անկանոն գետնին լցրած, առանց ամրացման:

Չնայած իր թվացյալ անկայունության, խճաքարն առ այսօր համարվում է առավել արդյունավետ և տնտեսապես ձեռնտու միջոց՝ երկաթգծերի հիմքերն ամուր պահելու համար: Խճաքարի շնորհիվ է, որ չնայած ոչնչի, ռելսերի հիմքերը իրենց հստակ դիրքը պահպանում են և չեն տեղաշարժվում:

Երկաթգծի ցանկացած հատված կարող է փոխել իր դիրքը բարձր ջերմաստիճանի, ցրտի և աճող բուսականության պատճառով: Բայց խճաքարի շնորհիվ այդ ամենը տեղի չի ունենում:

Ահա, թե ինչ կարող է լինել երկաթգծի հետ, եթե դրանք խճաքարով չպատեն.

Շինարարության ժամանակ ռելսերի հունը դրվում է խճաքարերի հաստ շերտի վրա և վրայից ևս պատվում դրանցով: Շինարարների հատուկ գնացքը ցածր արագությամբ անցնում է դրանց վրայով և բոլոր քարերը գցում իրենց տեղը:

Ահա այդ գնացքը.

Այսպիսով ստացվեց, որ խճաքարը, դա երկաթգծերի ամուր հիմքի երաշխավորն է, և, որ ոչ մի այլ շինանյութ դեռևս չի կարող փոխարինել դրան: