քչերը գիտեն, որ որպես կեղտոտ կենդանի խոզը հիշատակվել է անգամ Թորայում, որը հրեական ավանդական կրոնական օրենքների ամբողջությունն է և ստեղծվել է մ.թ.ա. IX դարում: Ատելությունը խոզերի նկատմամբ հրեաների մոտ այնքան ուժգին էր, որ «խոզ» բառի փոխարեն նրանք առավել հաճախ օգտագործում էին «դավար ախեր» արտահայտությունը, որը բառացիորեն նշանակում է «ուրիշ բան», այսինքն՝ ինչ-որ մի բան, որին անգամ սեփական անունով դիմել պետք չէ:
Հրեաների և մահմեդականների բացասական վերաբերմունքը խոզերի հանդեպ բացատրվում է այդ կենդանիների անմաքրությամբ, նրանով, որ դրանք ուտում են սեփական արտաթորանքը, և նրանով, որ շոգ եղանակին նրանց մսի մեջ թույն է հավաքվում:
Սակայն հրեական իրավագետները շատ անգամներ են ընդգծել, որ այս երևույթի մեջ ռացիոնալ պատճառներ փնտրել պետք չէ, քանի որ Աստծու մտադրությունը մարդուց գաղտնի է: Ազգագրագետները կարծում են, որ խնդիրը սկզբնական հավատալիքների մեջ է եղել, որոնցից շատ տաբուներ հետագայում կրոնների հիմք են դարձել:
Տոտեմիզմի՝ աշխարհի հնագույն կրոնական համակարգերից մեկի մեջ, կենդանիներին աստվածացնելու սովորույթը սահմանում էր, որ արգելվում է արտաբերելը կամ դիպչելն այն կենդանիներին, որոնք համարվում էին ցեղի աստվածներ: Հավանական է, որ սեմիտական ազգերի մոտ վարազը՝ վայրի խոզը, ինչ-որ ժամանակ հենց նմանատիպ աստված է եղել: Հեթանոսական պաշտամունքը վերացրեց անտրոպոմորֆիկ աստվածներին, սակայն ծիսակատարողական տաբուները «իներցիայի» ուժով շարունակում էին գործել անգամ հեթանոսական ժամանակներում: Օրինակ՝ սլավոնական ցեղերն իրավունք չեն ունեցել արտաբերելու արջ անվանումը: Ի դեպ, եղել է ժամանակահատված, երբ սլավոնացիներին արգելվել է արջի միս ուտել:
Комментариев нет:
Отправить комментарий